Како најдобро да го чуваме Македонскиот јазик? Дали е во „опасност“ од технологијата, социјалните мрежи, нестандардниот говор на медиумите? Се развива ли, колку вистина е жива материја, колку имаме нови термини во нашиот јазик? Каде е местото на дијалектите, зошто тие се богатство? Зошто потегот на УГД за ослободување од партиципација на сите студенти кои се запишуваат на Катедрата за македонски јазик и литература може слободно да се толкува како чин на патриотизам?
Ова се само дел од прашањата на кои одговара проф. Ана Витанова-Рингачева од Катедрата за македонски јазик и книжевност на Филолошкиот факултет при Универзитетот „Гоце Делчев“ – Штип.
„Нашиот јазик, македонскиот јазик, тврдиме сите, знаеме, тоа се научни факти, аргументи, точно е дека е кодифициран во 1944 година, меѓутоа, само лингвистички лаици можат да кажат дека еден јазик може да се создаде во еден миг од времето. Јазикот си има свој развоен пат. Всушност, македонскиот јазик својата прва неформална кодификација ја доживува во втората половина на деветтиот век. Од дејноста на браќата Кирил и Методиј, преку Охридската книжевна школа, подоцна просветителството, работата на македонските преродбеници, преку Крсте Петков Мисирков до Блаже Коневски, тоа е една плејада на луѓе коишто имале свест како треба да се оди по врвицата за еден јазик од една народна, разговорна форма да стане кодифициран и светски признаен. Затоа, кога ме прашувате за јазикот низ призма на идентитетот, па јазикот е идентитетот на еден народ, и тука нема дилема, тоа е така и се подразбира“, вели проф. д-р Витанова-Рингачева. „Јазикот е секој до нас. За мене како Македонка сѐ е јазик и јазикот е сѐ. Знаете, кога мајката го раѓа детето, кога го нишка и му пее, тоа дете не може да возврати. Меѓутоа, зборот на мајката, песната, воздишката, е јазикот. Тоа дете го прима, сосема природно. И затоа, уште кога вие имате новороденче кое не може да ви врати, тоа веќе во себе го носи мајчиниот јазик. И сега како вие на тоа дете еден ден ќе му кажете како возрасен човек дека тоа не е неговиот јазик или дека тоа е јазик кој е стар само еден век и така натаму… Тоа е небулоза.“
Еден од начините да се чува македонскиот јазик, секако, е и поттикнувањето и помагањето на младите да го изучуваат. Оттука, потегот на Филолошкиот факултет за ослободување од партиципација на студентите кои се запишуваат на Катедрата за македонски јазик и книжевност слободно може да се нарече чин на патриотизам и родољубие.
„Сметам дека е. Заради тоа што ако ние постојано говориме дека треба да се грижиме за нашиот јазик, меѓутоа ако тоа е само празна флоскула, прашањето е што правиме за тоа да биде навистина така. Или на пример велиме, па добро, институциите треба да го чуваат јазикот, државата треба да се грижи. Ама институциите и државата сме ние. Институцијата ја прават поединци, не се тоа четирите ѕида, зградите. Затоа, јас сум секогаш за тоа, за влогот на индивидуалецот, што јас како личност, како индивидуа правам за да мојот јазик стане повидлив, за да станат книгите на македонски јазик уште повеќе преведувани во светот, за да станат македонските писатели уште попознати во светот, што јас правам, кој е мојот влог… И затоа сметам дека Универзитетот ’Гоце Делчев’, Филолошкиот факултет и Катедрата за македонски јазик и книжевност направија навистина еден пионерски чекор. Тогаш кога бројот на студенти секаде се намалуваше, се донесе одлука за финансиско ослободување на студенти.“
